دی ۲ام, ۱۳۹۵ دسته روزانه نوشت | بدون دیدگاه »
در من
کودکِ روزنامه فروشی‌ست
که هر روز صبح
پیش از بازشدن پلک‌هایم
نبودنت را
تا مغزِ استخوانم
جار می‌کشد…
بایگانی برای دسته روزانه نوشت
اصلاً همه‌اش واس شما؛ حله؟
شهریور ۲۸ام, ۱۳۹۴ دسته روزانه نوشت | بدون دیدگاه »امروز شنبه ۲۷ شهریور ۱۳۹۴؛ روزنامه‌ی آفتاب تیتر یک زده: “اصلاح‌طلبان گوش به زنگ باشند.”. اعتماد تیتر یک زده: “از روحانی عبور نمی‌کنیم.” اسراء، سه تا تیترِ انتخاباتی زده. یکی درباره‌ی نوه‌ی خمینی سیدحسن‌شونٰ یکی هم درشت از قول هاشمی که “مردم در انتخابات درس بزرگی به افراطیون می‌دهند.” روزان هم دو تیترِ درشت نوشته درباره‌ی انتخابات یکی درباره‌ی همون حرف‌های هاشمی و دومی هم درباره نوه‌ی خمینی که “چراغ سبز سیدحسن به انتخابات”.
ابتکار نوشته:”شخصیت‌های باسواد و معتبر آماده‌ی حضور در انتخابات هستند.” روزنامه‌ی خانوادگی هاشمی‌ها، آرمان هم تیتر زده “سیدحسن وارد میدان می‌شود.” البته چون رپورتاژهای آرمان برای نوه‌ی خمینی دیگه زیادی تکراری شده این بار این آگهی رو به نقل از گاردین کار کرده!
همینجور سرانگشتی شد چند تیتر در نیم‌تای اول؟ ۹ تا! تازه من تیترهای روزنامه‌های همینجوری‌شون رو هم حساب نکردم. با این حجم از ولعِ انتخاباتی آدم دل‌ش می‌خواد بگه اصلاً همه‌اش واس شما؛ حله؟
سرمقاله امروز شرق. خیلی یهویی!
خرداد ۲۳ام, ۱۳۹۴ دسته روزانه نوشت | بدون دیدگاه »سرمقاله امروز (شنبه ۲۳ خرداد ۹۴) روزنامه شرق : *رأی فقط رأی است، بیعت نیست* به قلم احمد غلامی جالبه. تیتر قشنگی داره. اما فقط همین. تیترِ قشنگی داره!
مطلب، با گشاده دستی به احمدی نژاد بد و بیراه میگه. حتی علنی مردمی که بهش رای دادن رو بارها فریب خورده میدونه. دقت کردید چی شد؟ ابتدای مطلب در ستایشِ دمکراسیه اما این دمکراسی وقتی مخالف نظر آقایون باشه میشه فریب خوردن مردم.
بعد با احتیاط به روحانی میگه شیطون بلا، ما تو رو برا خودمون میخواستیم ها. مواظب باش برای ما باید باشی تا دوباره رای بدیم.
یعنی دو سال اول مست رای آوردن بودن، و از حالا هم اسب دو سال آینده رو دارن زین میکنن. آخرش هم برای اینکه مثلا مقاله آبکی نباشه حین لگد زدن به سعید جلیلی خیلی یهویی میگه : “پاشنه آشیل جدی حسن روحانی، بحران محیط‌زیست است”. همین! یهویی. بی مقدمه. بدون دلیل. انگار داره اسم رمز میگه. (!)
باور کنید به این سبک کارها هرچیزی بشه گفت، روزنامه نگاری نمیشه گفت…
بصیرتِ زیلویی
خرداد ۱۹ام, ۱۳۹۴ دسته روزانه نوشت | ۳ دیدگاه »وقت‌م نداریم یه مطلب بنویسیم با تیتر بالا. در توضیح اینکه فهمی که با “تصویر و عکس و شعر و مداحی” بیاد کیلویی هست و به بادی بنده. نکنید این کار رو رفقا. پس‌فردا چوب‌ش رو خودمون خواهیم خورد.
دین رو با منطق قوی و استدلال محکم باید یاری کرد نه با عکس و فلان.
بعد ته‌ش هم بنویسم راستی! این تعبیری که شما از زیلو دارید “وهنِ” جایگاه رهبری هست. بیت‌المال مسلمین و مهم‌تر از اون تحریف امام (اگر نظر ماهایی که معترض هستیم رو درست بگیریم) برای رهبری اونقدر کم اهمیت هست که اعتراض‌ش رو از طریق پهن کردن زیلویی پشتِِ جایگاهی که در حالت معمولی مشخص نیست، و باید از یک زاویه‌ی خاص عکس گرفت که معلوم باشه ابراز کنه؟ به قول اون دخترکِ تبلیغِ فلان کرم” واقعاً تاثثیر داره؟”.
نگید این رو. زشته به خدا.
از لابلای کتاب‌هایمـ ـ ـ ـ
- عجایبِ امام موسی صدر و لبنان
فروردین ۱۶, ۱۳۹۴ | ۱۳:۱۴تابستان ۱۹۸۴ در اوج جنگ های داخلی لبنان که از ایران برگشتیم، ۲ ماهی در همان دو اتاقی که در آن ساختمان اجاره کرده بودم، ادامه دادیم و بعد صاحب این خانه که شیعه هم نبود،
از ما خواست برویم آنجا. خانه ی نسبتاً بزرگِ خوبی بود… بالکن داشت و آشپزخانه اش هم بسته بود؛ مثل بیشتر خانه های لبنان. مامان هر ماه مبلغی اجاره می فرستاد و صاحبخانه هم دست نخورده برش می گرداند. این خانه یک سرایدار هم داشت به نام ابوعاطف. ابوعاطف از حزب اشتراکی بود و اشتراکی ها خودشان یک گروه از دوروزی ها محسوب می شدند. دوروزی ها با شیعه ها، سازمان امل ـ که بابا درستش کرده بود ـ و سوری ها ـ که از۱۹۸۸ وارد معرکه لبنان شده بودندـ میجنگیدند. روشه ـمحله ای که خانه ما در آن بود ـ دست اشتراکی ها بود. خلاصه، بنا به دسته بندی سیاسی ابوعاطف که برای اشتراکی ها می جنگید، دشمن ما محسوب میشد، ولی محافظ ما بود.
هر کس می آمد دم ساختمان و با ما کار داشت، ابوعاطف اسلحه را می گذاشت پس گردنش، از پله ها می آوردش بالا، در خانه را می زد، طرف را به ما نشان میداد و می پرسید: میشناسیدش؟ می تواند بیاید تو؟ مامان می گفت: ابوعاطف خدا خیرت بدهد. اسلحه را بیاور پایین! وضع ما در روشه واقعاً عجیب و پیچیده بود.ص۳۴، هفت روایت خصوصی. حبیبه جعفریان. (روایتی از دخترِ امام موسی صدر)
-
بایگانی از لابلای کتاب‌هایمـ ـ ـ ـ »
