آقای رئیس‌جمهور! فراموش کردی؟ شما یک نوکر بیشتر نیستی
اسفند ۲۱ام, ۱۳۹۱ دسته احمدی‌نژادی نوشت | ۴۱ دیدگاه »می‌خواستم این متن را یک مقداری ادبیاتی شروع کنم. اما “وبلاگ‌نویسی” تمام حُسن‌ش به این است که نمی‌خواهد برای بیان حرف‌ت با کلمات کلنجار بروی. اساساً وبلاگ‌نویسی را بر روزنامه‌نگاری ترجیح می‌دهم به خاطر همین “دلانه” بودن‌ش.
القصه! گزارش اعطای نشان آقای رئیس‌جمهور به مهندس مشایی را خواندم. برای اولین بار حالم از آقای رئیس‌جمهور به هم خورد. در حد عوق زدن!
امام هادی که درود خدا براو باد:
أقبل علی شأنک، فإن کثره الملق یهجم علی الظنه، و اذا حللت من أخیک فی محل الثقه فاعدل عن الملق الی حسن النیه
از این کار خودداری کن که تملق بسیار، بدگمانی به بار آورد و اگر برادر مؤمنت مورد اعتماد تو واقع شد، از تملق او دست بردار و حسن نیت نشان ده. (مسند الامام الهادی، ص ۳۰۲)
آقای رئیس‌جمهور! تا حالا هرکاری انجام دادی؛ گفتیم رئیس‌جمهور ماست، منتخبِ خودِ ماست و درست یا اشتباه “قصد خدمت” دارد. من احمدی‌نژاد را دوست داشتم چون فکر می‌کردم به درستی فهمیده که رئیس‌جمهور “نوکر” مردم است و لاغیر! و خوب بالاخره “نوکر” گاهی هم اشتباه می‌کند و ارباب یعنی مردم هم چون می‌دانند که قصد نوکر خیر رساندن به ارباب بوده از او گذشت می‌کنند. قرار بود از حتی یک‌ثانیه فرصت نوکری به مردم هم نگذری!
اما حالا…
.
اگر قصدِ شما دفاع از کسی بوده؛ مطمئن باشید کسی را که خدا عزیز بخواهد، اگر کُل دنیا هم بخواهند ذلیل نخواهد شد و کسی را که خدا ذلیل بخواهد، اگر کُل دنیا بخواهند عزیز نخواهد شد.
جناب آقای محمود احمدی‌نژاد؛ محبوب‌ترین رئیس‌جمهور! تو؛ نوکر مردم بوده، هستی و اگر شایسته باشی خواهی بود. شرافتِ تو به نوکر بودن‌ت هست. اجباری در نوکر بودن‌ت نبوده و خودت با همین شعار شروع کردی؛ ایکاش یادت می‌ماند که نوکر کوچک‌ترین حقی برای القاء انتخابِ بعدی به ارباب‌ش ندارد…
× اینترنت‌ش سر دانلود ۹۹%؛ یا! آب حموم موقعی که به سرش شامپو زده قطع بشه اگر کسی بعد از خوندن این متن بگه بالاخره فلانی هم فهمید.
از ما خواست برویم آنجا. خانه ی نسبتاً بزرگِ خوبی بود… بالکن داشت و آشپزخانه اش هم بسته بود؛ مثل بیشتر خانه های لبنان. مامان هر ماه مبلغی اجاره می فرستاد و صاحبخانه هم دست نخورده برش می گرداند. این خانه یک سرایدار هم داشت به نام ابوعاطف. ابوعاطف از حزب اشتراکی بود و اشتراکی ها خودشان یک گروه از دوروزی ها محسوب می شدند. دوروزی ها با شیعه ها، سازمان امل ـ که بابا درستش کرده بود ـ و سوری ها ـ که از۱۹۸۸ وارد معرکه لبنان شده بودندـ میجنگیدند. روشه ـمحله ای که خانه ما در آن بود ـ دست اشتراکی ها بود. خلاصه، بنا به دسته بندی سیاسی ابوعاطف که برای اشتراکی ها می جنگید، دشمن ما محسوب میشد، ولی محافظ ما بود.