ایکاش اقدامِ آقای پاپ در تک تک ما اثر کند
فروردین ۹ام, ۱۳۹۲ دسته ائمه, اجتماعی, طلبه نوشتنی ها | ۳ دیدگاه »من یک مسلمان‌م. شاید به اجبارِ ژنتیک اگر نمی‌خواستم هم باز یک مسلمان می‌بودم، اما همیشه سعی کرده‌ام بجز اجبارِ سجلی‌م دلیل دیگری برای اعتقاداتم به دین رسولِ مهربانی حضرت محمد (صل‌الله علیه و آله و سلم) داشته باشم. حالا هم که مرور می‌کنم دلایل بسیاری برای ترجیح اسلام بر سایر ادیان دارم.
امروز خبری را خواندم که به شدت مرا تحت تاثیر قرار داد و به فکر فرو برد:
پاپ فرانسیس رهبر جدید کاتولیکهای جهان در روز مذهبی پاشویان با چند نوجوان بزهکار در یکی از زندانهای ایتالیا دیدار کرد. پاپ در این مراسم پای دوازده زندانی را در مراسمی آئینی شست و بوسید. از جلمه پای یک دختر مسلمان را. می‌گویند در مراسم شام آخر حضرت عیسی مسیح پای حواریون‌ش را شسته و بوسیده است.
یکی دو جایی دیگر را هم دیدم. خبرِ خاصی یا کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه ندیدم که باعث شود از خوبی کارِ این مرد ننویسم. به لحاظِ اسلامی هم فکر نمی‌کنم ستودنِ کار خوبِ دیگران ولو رهبر مذهبی یک دین دیگر اشکالی داشته باشد. فکر نمی‌کنم اینکه بگویم این کارِ پاپ من را تحت تاثیر قرار داده هم نادیده گرفتنِ اشکالات دیگر سیستمی باشد که آقای پاپ رهبر آن است.
.
این خبر را که شنیدم یادِ قضایایی افتادم که از تواضع فراوان پیامبر اسلام شنیده بودم. یاد تواضع فراوانِ حضرتِ امام سجادمان. ماجراها و موضوعات فراوانی که نمونه‌ی آنها را در بین ائمه‌ی مذهبی دینمان کم نداریم.
ولی در عین حال در دلم افسوس خوردم از اینکه نمونه‌ی امروزی چنین تواضع‌هایی کجاست؟ همه‌ی ما شنیده‌ایم قصه‌ی مردی را که در بازار به پدر و مادرِ امامِ مجتبا اهانت کرد و آن بزرگوار در مقابل با مهربانی از او پرسید که مشکل‌ت چیست؟ گرسنه‌ای؟ سیرت کنم و الی آخر. اما هرگز توجه نکردیم که آن مرد به مادرِ حضرت، یعنی مقدس‌ترین نامِ دینمان حضرت زهرا (س) اهانت کرده بود. و امامِ مجتبا هم می‌توانست مثل بسیاری از افراد که وقتی به آنها بی‌احترامی می‌شود می‌گویند بحثِ من نیست، به لباس روحانیت(!) توهین شده و باید پیگیری کرد عمل کند اما…
ما توجه نداریم مهربانی و گذشت راه سریعتری است برای رسیدن به بزرگی و مجد؛ بلکه فکر می‌کنیم مجازات و ترس همیشه باید باشد. ترسی که شاهِ پهلوی قطعاً بیشتر از آن را داشت. اما عاقبت‌ش؟
شاید آنقدری که منِ نوعی تحت تاثیر قرار گرفته‌ام خودِ آن زندانی‌ها تحت تاثیر قرار نگرفته باشند. کلاً کارهایی از این قیبل معمولاً برای دیگران جالب توجه است. همانگونه که دیدار‌های ساده و صمیمانه‌ی رهبر انقلاب با خانواده‌های شهدا از جمله خانواده‌های شهدای مسیحی برای دیگران جالب توجه‌تر از خودِ ماست. اما به هر حال ایکاش اقدامِ آقای پاپ روی تک تک ما تاثیر بگذارد. روی رفتارمان با اطرافیانمان. روی رفتارمان در همین فضای مجازی و در مقابله با مخالفین فکریمان.
من یک مسلمان‌م. اما به اجبارِ ژنتیک مسلمان باقی نمانده‌ام بلکه این دین را بهتر از دین‌های دیگر یافته‌ام و دقیقاً به همین علت است که وقتی مصادیقِ عملیِ آموزه‌های دینم را در جایی دیگر می‌بینم به فکر فرو می‌روم.
من اگر یک روحانی بودم شبهای زیادی را تا صبح بیدار می‌ماندم به فکر کردن. به فکر کردن به اینکه چه بایدکرد؟ چون می‌دانستم خبر این ماجرا روی مسلمانانِ نوجوانِ شناسنامه‌ای بی‌تاثیر نخواهد بود.
از ما خواست برویم آنجا. خانه ی نسبتاً بزرگِ خوبی بود… بالکن داشت و آشپزخانه اش هم بسته بود؛ مثل بیشتر خانه های لبنان. مامان هر ماه مبلغی اجاره می فرستاد و صاحبخانه هم دست نخورده برش می گرداند. این خانه یک سرایدار هم داشت به نام ابوعاطف. ابوعاطف از حزب اشتراکی بود و اشتراکی ها خودشان یک گروه از دوروزی ها محسوب می شدند. دوروزی ها با شیعه ها، سازمان امل ـ که بابا درستش کرده بود ـ و سوری ها ـ که از۱۹۸۸ وارد معرکه لبنان شده بودندـ میجنگیدند. روشه ـمحله ای که خانه ما در آن بود ـ دست اشتراکی ها بود. خلاصه، بنا به دسته بندی سیاسی ابوعاطف که برای اشتراکی ها می جنگید، دشمن ما محسوب میشد، ولی محافظ ما بود.