و اینگونه است که احمدی‌نژادی بودن، افتخار دارد
اردیبهشت ۱۱ام, ۱۳۹۰ دسته احمدی‌نژادی نوشت, رهبر حکیم انقلاب, لبخند امیرعلی | ۴۰ دیدگاه »
به نام خدای زهراء
# شاه تعداد زیادی از قل‌چماق‌هایش را به مدرسه فیضه فرستاده بود تا به قصد برهم زدن نظم و جلوگیری از مراسم، میان سخنرانی انقلابیون، مکرراً بر محمد و آل محمد صلوات بفرستند. کیست که بتواند فضیلت فوق‌العاده‌ی صلوات را انکار کند؟
حتماً همان زمان که این عده عمداً با صلوات بر محمد می‌خواستند تیشه به ریشه‌ی دین محمد بزنند، گروهی هم پیدا میشد که ناخواسته و صرفاً بنا به شنیدن نام پیامبر و جهت ثواب، در این صلوات فرستادن همراه می‌شدند که نیتشان خیر بوده ولی ….
# حالا قضیه‌ی ولایت‌مداری برخی‌ها و سینه چاک کردنشان برای دفاع از ولایت در جریانات اخیر، قصه‌ی همان صلوات بود. کلمه‌ی حقی که از آن اراده‌ی باطل می‌شود! بلاشک عقده‌های فروخفته‌ی بسیاری، که پایشان در بدهیات ولایت‌پذیری لنگ بود، مجال پیدا کردند تا عرض اندامی کنند و در این میان دوستانی با احساسات و نیت پاک، علی رغم تاکید ۴ باره‌ی رهبر انقلاب دنباله رو همان صلوات فرست‌ها شدند.
# به نظرم یکی از مهمترین فواید فتنه‌ی ۸۸، برملا شدن جریانات اصلاح‌طلب بود. یعنی ما سال‌های سال باید کار می‌کردیم تا شاید ، چهره‌ی خبیث این نوکران استعمار به این صورتی که الان هست نمایان شود. قضایای اخیر هم، همینگونه بود. هر چند از همان ابتدا هم، کاملا قابل پیش‌بینی بود سیلی محکم دکتر به گوش فرصت طلبان و نقش بر‌آب شدن نقشه‌هایشان؛ اما عده‌ای آنچنان از هول حلیم در دیگ افتادند که یادشان رفت به هر حال زمستان خواهد رفت و روسیاهی به ذغال می‌ماند!
# البته من واقع بین هستم. از اول هم برای احمدی نژاد ادعای عصمت نکرده بودم که حالا مثلا با فرض یک خطا، ان قلتی به آن وارد شود. اما خوشحالم که باز اثبات شد : شاید احمدی نژاد کامل‌ترین نباشد اما قطعا بالاترین است! چیز دیگری هم که اثبات شد این بود: اینگونه احمدی‌نژادی بودن افتخار دارد!
البته اینکه می‌بینید روی اسم “احمدی‌نژاد” تاکید می‌شود از آن جهت است که برخی‌های به اسم ِ اسم، می‌خواهند رسم را بکوبند!
# از دیگر موارد هم اثبات این قضیه بود که خوشحالی دشمن از اعمال و گفتار هر کس، مهمترین نشانه برای باطل بودن آن است و در عجبم از کسانی که صدای هورا و کف مرتب بی‌بی‌سی و صدای آمریکا را نشنیدند و تخته گاز تا آخرش رفتند.
# و نکته‌ی آخر هم اینکه، هر کس پشتیبان ولی باشد و درست جایی بایستد که ولی می‌خواهد، همیشه سرافراز است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــبعدازنوشتــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
• در روزهای اخیر مادرم مدام می‌فرمود: من از سیاست سر در نمی‌آورم اما خوب می‌‌دانم خدا دست کسی که اینهمه دعای خیر فقرا دنبالش است را خواهد گرفت!
از ما خواست برویم آنجا. خانه ی نسبتاً بزرگِ خوبی بود… بالکن داشت و آشپزخانه اش هم بسته بود؛ مثل بیشتر خانه های لبنان. مامان هر ماه مبلغی اجاره می فرستاد و صاحبخانه هم دست نخورده برش می گرداند. این خانه یک سرایدار هم داشت به نام ابوعاطف. ابوعاطف از حزب اشتراکی بود و اشتراکی ها خودشان یک گروه از دوروزی ها محسوب می شدند. دوروزی ها با شیعه ها، سازمان امل ـ که بابا درستش کرده بود ـ و سوری ها ـ که از۱۹۸۸ وارد معرکه لبنان شده بودندـ میجنگیدند. روشه ـمحله ای که خانه ما در آن بود ـ دست اشتراکی ها بود. خلاصه، بنا به دسته بندی سیاسی ابوعاطف که برای اشتراکی ها می جنگید، دشمن ما محسوب میشد، ولی محافظ ما بود.